Rijp in de winterzon. Prachtig!

Het vroor -8 rond half acht in de ochtend. Mijn dochter en haar vriendinnen fietsen er drie kwartier over om op school te komen. Hartstikke stoere meiden! 😉 Toch waren ze heel blij, dat ze deze ochtend gebracht en gehaald zouden worden. Ik zou ze halen, en al best op tijd voor een schooldag. Rond 12.30 uur. Laat nou vlak achter hun school een prachtig natuurgebied liggen: De Beegderheide. Ik dacht: dát combineer ik mooi met een wandeling.

Zwanen in de Tungelroyse beek

Buiten was het wit. Het zag er prachtig uit. Witte daken, wit gras, witte spinnenwebben.. Alles was bedekt met een laagje rijp. Maar voor hoe lang? Ik ben ’s ochtends niet de snelste. Mijn spieren en gewrichten hebben wat meer tijd nodig om van stram en stijf en pijnlijk naar ‘oké wij willen bewegen’ te gaan. Maar het lukte! Toen ik eenmaal in de auto stapte, zag het buiten nog steeds heel mooi winters.

Net buiten ons dorp ligt de Tungelroyse beek. Ik voelde me gehaast, want wilde nog wit zien op de Beegderheide en de zon liet zich goed zien. Maar daar bij de beek vonden mijn voeten meteen de rem. Zwanen! Mooie witte zwanen in de beek! Uitstappen en foto’s maken of doorrijden? ‘Uitstappen!’, dacht ik. ‘Pak het moment.’

Rijp in het zonlicht

Koud! Met blote handen bediende ik het fototoestel, want dat lijkt me geen doen met handschoenen. Maar koud! Écht koud!

Een kleine twintig minuten later stond ik voor een bevroren poortje op de Beegderheide en dacht: ‘Blijven bewegen. Dan blijf je het langst warm.’

De kleine vennen waren licht bevroren en de heide er omheen wit uitgeslagen.

Ik had de zon steeds achter mij gelaten. Meestal is dat fijner met fotograferen. Maar ik heb wel geleerd regelmatig om mij heen te kijken, omdat vanuit een ander gezichtspunt, vanuit een andere lichtinval, iets er opeens heel anders én veel mooier uit kan zien. Toen ik dat hier op de Beegderheide deed, stopte ik heel even met ademen.
Wauw. Wauw wat zag het er tegen de zon in mooi uit. Magisch! Sprookjesachtig!
En ik hoop zo, dat het me een beetje gelukt is die sfeer met de camera te vangen:

Ik heb er echt wel eventjes, al bewegend, naar staan kijken. Ik denk dat ik precies op het juiste moment op de juiste plek was. Heel veel geluk dus. Geluk dat de zon net op dat moment de wereld zo’n prachtige ‘look’ gaf.

Daarna ben ik verder gelopen naar het grote ven, waar de wind mij ving. Koud! Ik besloot daar, ter plekke, ook niet te lang meer te blijven. Hoe mooi het ook was. Ik voelde mijn tenen al niet meer en mijn handen deden zeer.

Terug naar de auto dus. Maar niet zonder ook naar de details in de natuur gekeken te hebben. Ik hou daarvan. De kleine dingen. Of de dingen van heel dichtbij. Hoe het me met zulke koude handen en zonder statief toch gelukt is?.. ik heb geen idee. Passie doet branden, denk ik. Je vergeet obstakels en doet.
En het lukt.