Gisteren liep ik in een sprookjesbos!

De zon straalde en de hemel zag strak blauw. Wat een mooie ochtend! Ik had me van alles voorgenomen, maar het duurde niet lang of ik besloot dat van niets, iets terecht zou komen. Ontbijten, douchen, spijkerbroek aan. In de gang stonden mijn wandelschoenen ongeduldig te wachten. De neuzen mijn kant op alsof ze zelf naar me toe zouden lopen als het te lang zou duren.

De Doort

Ik besloot naar De Doort in Echt te gaan. Mijn nicht had er al een boomkikkertje gezien en ik dacht.. ‘zon, strak blauwe lucht.. zou moeten kunnen!’.

Maar in de auto zag ik het al. ‘O jee, wolken’.
Er kwamen niet een paar wolken aan drijven. Ook niet van die grote, mooie, witte, wollige wolken. Nee. Het werd grijs. En hier en daar nóg grijzer.
Ik parkeerde de auto en liep snel het natuurgebied in.
‘Nog heel eventjes zon, nog heel eventjes zon’.

Ik zag een aalscholver overvliegen, ik hoorde de tjiftjaf, ik zag een dagpauwoog en een citroenvlinder, en ik genoot! Meteen! Heerlijk, wat was er veel te zien.

Toen ik voorbij de weide was en het bos zag, keek ik echt mijn ogen uit.
Tussen de stammen op de grond.. pinksterbloemen!
Niet één, niet twee, maar een heleboel!
Wauw! O, wat vond ik dat mooi! In mijn fantasie zag ik ook al allemaal oranjetipjes fladderen.

Ik heb er een heel tijdje van genoten. Boven mij werd het donkerder en donkerder, maar dat kon me zo heel veel niet schelen. Ik zou een ander keertje wel terugkomen voor de boomkikkertjes. Ik liep verder langs graslanden en op een andere plek het bos weer in. Hoewel de bomen nog niet veel blad hebben, waren er maar een paar regendruppels die het echt tot beneden redden. Heel erg nat werd ik dus niet.

Sprookjesbos

Terwijl ik tussen de bomen doorliep werd het stiller en stiller in mijn hoofd. Het was er zo mooi. Op de bosbodem lag een tapijt van bosanemoontjes. Overal. Links, rechts, voor en achter mij. Ik was helemaal alleen en om mij heen hoorde ik takjes ritselen, vogels tjirpen, muisjes piepen. Ik kon alleen maar luisteren en kijken.

En foto’s maken natuurlijk. Eerst kijken, eerst genieten, dan foto’s maken, en nog meer genieten. Door de lens zie je toch altijd weer andere dingen, dan met het blote oog. Het is toch weer net een andere wereld. Ik zag zoveel dat ik niet wist waar te beginnen en ook niet waar te stoppen. Toch komt dat moment van verder wandelen iedere keer weer en eigenlijk als vanzelf.

Normaal gesproken ben ik veel meer van de vogels, de vlinders, de insecten, beestjes. Bloemen vind ik prachtig, maar iedereen heeft een voorkeur.. denk ik. Deze wandeling draaide eigenlijk alleen maar om de bloemetjes. Wat was het mooi en wat was ik betoverd door ze. Wat vind ik dat besef dan ook mooi. Dat besef dat de natuur me blijft verrassen en me steeds opnieuw, opnieuw doet kijken,.. nieuwe dingen laat zien.

Maar ja. Toén zag ik dit kevertje!
Althans.. ik dacht dat het een kevertje was.
Maar Twitter leerde mij al snel dat het een wants is.
De dovenetelwants.
Dat dat dan zo’n mooie kleuren heeft, kruipt en je aan lijkt te kijken.
Dan spring ik toch net ietsje hoger, dan bij een bloem 😉