‘Nee!! Het spiegeldikkopje!’

Moe ben ik vandaag.
Ik geef het weer maar weer eens de schuld.
Boven de 20 graden, maar bewolkt.
Het drukt, het drukt op mijn lijf.

Ik voel het ook tijdens het wandelen.
Mijn benen voelen zwaar, een lichte kramp in mijn linker voet, en ik kom maar langzaam vooruit.

Maar ik ben er!
Ik heb me tóch opgepakt, ik ben tóch aan het wandelen, en wie weet wat ik tegenkom.

Een veld doorkruisend, tussen de schapen door, zie ik verschillende mooie libellen.
Ik heb de puf niet ze ook naast het pad, wellicht hangend in de korenhalmen, te zoeken.
Ik geniet van wat ik zie en laat het foto’s maken zitten.

Pas als ik een koevinkje op een geel blad zie gaan zitten, kan ik het niet laten.
Wat een mooi gezicht!

Lelieven

Ik wandel langzaam verder en kom uiteindelijk uit bij ‘mijn’ lelieven.
Daar is altijd veel te zien, en als ik een oranje zandoogje zie opvliegen, voel ik een golf van energie door me heen stromen.
‘Een oranje zandoogje! Twee stippen op de vleugels!
Zie ik dat echt goed? Ja! Ik zie het goed. Twee stippen!
Yeah! Mijn eerste dit seizoen!’.

De foto’s van deze eerste blijken thuis mislukt.
Jammer.. maar ik zag ‘m later tijdens het wandelen nog een keer.. en daar kan ik wel een foto van plaatsen! 😉

Terwijl ik om het ven heen loop, word ik steeds enthousiaster.
Er vliegen veel meer libellen dan de laatste keer dat ik er was.
Veel heidelibellen, gaaf!
Ze zijn wat kleiner van stuk en dus ook moeilijker te fotograferen.
Echt lang stil zitten willen ze ook al niet, en mijn vermoeidheid komt het foto’s maken ook niet zo ten goede.
Maar dan!
‘Kijk daar! Daar op de heide! Een heidelibel op de heide, hoe mooi wil je het hebben?!
Ze blijft stil zitten, Caroline! Ze zit stil!’

Op een afstandje zag dat er zo uit:

Ik vond het zo gaaf!

Nog helemaal in jubelstemming stap ik verder en geniet van nog meer oranje zandoogjes, bruin zandoogjes, koevinkjes, en een atalanta.

Spiegeldikkopje

Als ik heel even richting water loop, valt mijn oog opeens op iets kleins en oranjebruin.
Zo lijkt het althans vanaf grote afstand.
Hoe dichterbij ik kom, hoe meer ik mijn ogen niet kan geloven.
‘Nee!! Een spiegeldikkopje? Hier?
O wat gaaf! Het is ‘m echt! Het is een spiegeldikkopje!!
Ik hoef er niet eens voor naar de Peel! Ik hoef er niet voor naar het Weerterbos!
Yippieyayee!!! Een spiegeldikkopje, ‘gewoon’ hier bij ‘mijn’ lelieven!’

Dit is zo cool!
Ik kan mijn ogen niet van het beestje afhouden, ik ben zó verrast!
Dit is waarom ik wandelen en natuurfotografie zo ontzettend gaaf vind.
Je weet nooit, nooit, nóóit wat je tegenkomt en vaak is het zo, zo, zó ontzettend verrassend.

Als ik na een tijdje het beestje uit het oog verlies, loop ik verder en besluit nog even bij de kamperfoelie te kijken.
Echt. Weer geloofde ik mijn ogen niet!
Kijk zelf maar! Een kolibrievlinder! Zo gaaf!
Die had ik tot nu toe alleen nog maar in de tuin gezien!
Puur geluk, dat mijn camera nog op een blijkbaar heel goede stand stond.
Wat een shot!!

Ik ben er althans heel blij mee.
En ik ben nog steeds moe. Heel moe.
Maar tjonge, wat heb ik een goede zin! 🙂