Yihaa! Ze zijn er! De eerste oranjetipjes.

Het lijkt dit jaar erg lang te duren voor de eerste pinksterbloemen bloeien.
Iedereen om me heen, die van natuur en vlinders houdt, lijkt erop te zijn gespitst.
Waar blijven ze nou?
De pinksterbloemen, en daarmee de oranjetipjes?

Als ik 8 april een klein rondje door Keversbroek fiets zie ik totaal onverwacht, zonder nog één enkele pinksterbloem gezien te hebben, tóch een oranjetipje vliegen.
Ik kan wel dansen!
‘Yihaa! Ze zijn er!’, twitter ik dan ook dol enthousiast.
Een foto zit er die middag helaas nog niet in, maar dat kan de pret zeker niet drukken.

Vanaf dat moment móet ik naar de beek.
Ik weet dat daar altijd veel pinksterbloemen staan en dat er op zonnige dagen ook veel oranjetipjes vliegen.
Maar als ik 10 april kans zie daar te gaan wandelen, is het me al snel duidelijk.
Veel tipjes zullen er niet vliegen.
Met pijn en moeite vind ik twee bloeiende pinksterbloemen.

Toch had ik goede hoop.
Ik hád eergisteren immers een oranjetipje zien vliegen, óók zonder pinksterbloemen, dus!
En dus wandelde ik verder en verder.
En verder, en verder.

Tot daar opeens! Toch!
Een witje, maar wat voor een witje?
Klein geaderd, klein koolwitje of zou het, zou het, zou het!
Een vrouwtje oranjetipje zijn.

Ja!
Als ik het vlindertje van opzij zie, weet ik het zeker!
Een oranjetipje vrouwtje!

Plots verschijnt er ook een mannetje!
Waar het vrouwtje in eerste instantie wat minder blij mee lijkt te zijn.

Maar..
eventjes later, op een bramentakje, komt het allemaal goed.

 

Kijk hier voor een kort filmpje