Keversbroek, wat ben ik blij met jou

Geplaatst op door carolineverheesfotografie

Het is 17 mei met een zonnetje en een lekkere temperatuur.
De afgelopen dagen waren nog druk, na de expositie, vooral in mijn hoofd.
Zoveel indrukken, emoties, zoveel verhalen die de revue passeerden en die ik allemaal een plekje wilde geven. Vandaag was het voor het eerst, dat ik weer wat langer rustig de natuur in wilde, en net deze dag had ik geen auto.

Om deze reden werd het de fiets pakken en richting Keversbroek. Niet naar het Groenewoud in Swalmen, de Peel in Ospel, de Beegderhei in Beegden, of De Doort in Echt. Allemaal plekken waar ik nog zo graag naar toe wil in de lente. Ik weet niet of het gaat lukken. Op de een of andere manier – en dat zal iedereen zo nu en dan wel ervaren – wordt mijn leven op het moment ingevuld in plaats van dat ik het zelf invul. Met leuke dingen wel te verstaan, dus eigenlijk geen probleem. En toch..

Keversbroek dus. En wat ben ik blij met Keversbroek, een natuurgebied van natuurmonumenten dat vanaf Kelpen-Oler doorloopt tot bij ons in Leveroy. Gewoon op mijn fiets te bereiken. Hier en daar afstappen, kleine stukjes wandelen. En dan zoveel zien. Zovéél! Het doet echt niet onder voor al die andere natuurgebieden waar ik eigenlijk naartoe wilde.

Azuurwaterjuffer man
Azuurwaterjuffer vrouw
Paringswiel azuurwaterjuffers
Waterleliemot
Bruine korenbout
Bont zandoogje
Landkaartje, voorjaarsgeneratie
Hooibeestje
Icarusblauwtje, vrouwtje

Lopend tussen het hoge gras, in een wei, zag ik opeens twee oren. Een ree! Ik bleef stokstijf staan. Ik keek nog eens en nog eens. Ja, echt. Een ree! Op nog geen anderhalve meter afstand. Het beestje bleef óók heel stil staan. De oren gespitst richting mij. Heel eerlijk wist ik vanaf dit moment niet wat ik moest doen. Ik wilde de ree niet laten schrikken, maar ik kon daar toch ook niet eeuwig geruisloos blijven staan?

Ik besloot zo zachtjes mogelijk te draaien en terug richting mijn fiets te lopen. Ik hoopte dat de ree zou blijven waar het was, en zou snappen dat ik het met rust zou laten. Helaas. Bij mijn eerste beweging schoot het al meteen weg. Een stukje verderop keek het nog even om.

Twee oren
Ree kijkt nog even om

Even was ik wat teleurgesteld en verdrietig.
Ik had toch een prachtig beest laten schrikken en onbedoeld weggejaagd.
Tegelijkertijd was het natuurlijk enorm genieten.
Wat een mooie ontmoeting, prachtig om mee te maken.

7 gedachtes over “Keversbroek, wat ben ik blij met jou”

  2. Een natuurgebied om de hoek, mooier kan je het niet hebben, toch? Zeker als er ook nog eens zoveel te zien is. Ik heb dat ook, ook met reeën. Een ontmoeting met zo’n mooi dier is heel bijzonder, dat vind nog steeds. Eén van mijn eerste ontmoetingen
    lijkt erg op die van jou. Ree tussen het riet. We hebben elkaar een halfuur staan aanstaren en er gebeurde niets… de ree heeft uiteindelijk gewonnen ;-). Gewoon vaker terug gaan,vooral tegen de schemering, dan komen de mooie foto’s vanzelf.
    Groet, Dick

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  5. Wauw, weer een prachtige blog met prachtige foto’s en als je al die benamingen weet, “chapeau” (of in het Nederlands: “petje af”)! Hierdoor wordt ook onze kennis verruimd en dat is fijn meegenomen 🙂 Alleen vraag ik me af waarom het paringsritueel bij juffers ‘paringswiel’ wordt genoemd terwijl het meer op een hartje lijkt en waarom dus niet paringshartje genoemd wordt!? Een ontmoeting met een ree is altijd bijzonder. Jammer dat deze prachtige dieren zo schuw zijn. Maar je hebt wel geluk dat je bij zo een mooi natuurgebied woont.
    Fijne avondgroetjes, Heidi

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie