Wat een teleurstelling: geen sneeuw.

Ik had écht gedacht dat er vanmorgen sneeuw zou liggen! Zeker 5 centimeter, want voor Zuid Limburg was 10 centimeter voorspeld. Ik was al flink enthousiast gemaakt op twitter. Daar babbelden we al over een witte wereld, en verschenen gisteravond al foto’s en filmpjes van de eerste sneeuwval. Ik denk dat dat in Zuid Holland was. Hoewel het daar toen niet bleef liggen, gingen ‘we’ er vanuit dat het dat hier wel zou doen.. als de witte vlokken hier eenmaal naar beneden zouden komen dwarrelen. Toen ik naar bed ging, dacht ik dan ook echt, wakker te worden in een witte wereld.

Ik weet niet of het door het enthousiasme kwam, of door de harde wind. Ik sliep slecht. De rolluiken klapperden en ik hoor mijzelf nog denken: ‘Ja zeg, op deze manier waaien al die sneeuwbuien over!’. Rond een uur of vier ben ik even naar beneden gelopen, via het keukenraam keek ik het donker in, en ik zag nog steeds geen enkele witte vlok. ‘Het zal toch niet?!’

Vanmorgen was het dan zo ver. Om 6.45 uur ging de wekker. Zou het? Zou er sneeuw liggen? Ik maakte mijn dochter wakker en liep op blote voeten weer naar beneden. Ik zag het al voor ik het keukenraam echt dicht genaderd was. Het keek nog te donker buiten. Er lag niets! Helemaal niets! Ondanks de prachtige voorspellingen van 5 tot 10 centimeter sneeuw, lag er helemaal niets! De wind was gaan liggen en buiten was alles klets en kletsnat. Niet wit.

Natte sneeuw

Nu was ik eigenlijk extra blij met mijn zelfgebakken broodjes. Het bakken ervan had ik gisteren verkozen boven het wandelen. Mijn dochter is dol op de broodjes en ik vind de geur in huis altijd zo lekker. De broodjes stemden me weer vrolijk. Geen sneeuw buiten, maar binnen konden we de dag starten met een heerlijk ontbijtje.

Tegen een uur of elf vanmorgen begon het hier dan toch te sneeuwen. Nou ja.. sneeuwen? Heel veel dikke vlokken natte sneeuw. En liggen blijven, ho maar! Maar ik voelde het nu wel kriebelen. Het zag er tóch winters uit buiten! En wie weet.. misschien als ik nu naar buiten ging, dat dan juist die éne echte sneeuwbui zou vallen. Dus ik ben er toch op uit getrokken.

Ik heb uiteindelijk geen sneeuw gezien, want eenmaal aan de rand van het bos brak de zon door. De zon! Echt! De zon! Dus liep ik daar.. in de zon.. maar mét paraplu.. want al die druppels – wat natuurlijk sneeuwvlokken hadden moeten zijn – vielen om de zoveel seconden op de veel te modderige bosgrond. Pas toen ik geen sneeuwvlok meer verwachtte, van de zonnestralen genoot, en om mij heen keek, zag ik het: Het bos twinkelde! Al die glinsterende druppels in het bos, wauw!

‘Spuug’ uit een boom en een prachtige roodborst

Koud en nat en geen sneeuw in het bos. Wat had ik het mij anders voorgesteld gisteravond! Toch ben ik er zeker niet voor niets op uit gegaan. Het was weer mooi en ik heb weer aparte dingen gezien. Zo kwam er ‘spuug’ uit verschillende bomen (straks eens opzoeken hoe dat ontstaat), en zag ik meerdere mooie roodborsten.

Ik heb toch genoten! En ach.. die sneeuw die komt nog wel!