Muggen, muggen en nog eens muggen. Maar ook het bont dikkopje!

Mei is warm dit jaar. Terwijl ik dit nu zit te schrijven, loopt het kwik buiten alweer op en zal vanmiddag ruim de 30 graden halen. Het lijkt hoog zomer, het is pas mei. Lente nog. Super enthousiast was ik, toen ik op 25 mei het plan vatte, om nu dan echt naar nationaal park De Groote Peel te gaan. Vandaag zou ik het niet bij enkel het plan laten. En eind mei, begin juni,.. dan vliegen in De Groote Peel de bont dikkopjes!

Ik was redelijk op tijd in de Peel, en zag dat de zon nog niet overal de dauwdruppels had doen oplossen. Geweldig mooi vind ik dat. Druppels op bloemen, bladeren, insecten. Op een plant als de vrouwenmantel blijven ze nog eens extra lang liggen.

Druppels op een blad van de vrouwenmantel

In het groen naast een houten vlonder aan het begin van de wandelroutes viel mijn oog op een rups. Ik kon er niet zomaar van alle kanten bij, dus moest het doen met het tegenlicht van de zon. Het geeft wellicht wat minder duidelijke beelden, het was wel prachtig om te zien.

Plakker

Vanuit mijn ooghoek zag ik een wandelaar naar me toe snellen. “Ben je een vlinder aan het fotograferen?”, vroeg hij zeer nieuwsgierig en zijn enthousiasme met moeite onderdrukkend. “Nee”, zei ik. “Een rups”.
“O”, klonk het teleurgesteld.
Om vervolgens met enthousiaste stem weer te vervolgen: “Maar ik zoek het bont dikkopje, heb jij er al een gezien?!”

De man bleek van ver te komen, speciaal voor dit specifieke vlindertje. Ik zag hem later nog eens. Naast een pad zocht hij de bramenstruiken blad voor blad af. Prachtig vind ik dat. Wat een enthousiasme, wat een interesse, wat een passie. Ik hoopte uiteraard ook het bont dikkopje tegen te komen. Ik hoopte dat het me gegeven was, want dat blad voor blad zoeken.. dat is niets voor mij. Daar ben ik dan net weer wat té ongeduldig voor.

Ik wandelde de man dus voorbij ondanks zijn verzoek met zijn tweetjes te zoeken. Tussen de bramenstruiken en de varens genoot ik van de vele juffertjes die zich al zwevend leken voort te bewegen.

Lantaarntje

Azuurwaterjuffer

Variabele waterjuffer

Foto’s maken was nog niet zo gemakkelijk.
Bij de vlonder was ik al lek geprikt door de vele muggen, ook hier rond het wandelpad zaten er weer .. héél véél!
Terwijl ik probeerde scherp te stellen hoorde ik ze zoemen rond mijn oren. Ik voelde hoe er meerdere landden op mijn vingers, er zat er zelfs één op mijn wenkbrauw!
Ik wilde dus zo snel mogelijk een foto maken, de krengen van me afslaan, en doorlopen.

Ik liep het pad af, keek af en toe nog eens om naar de zoekende man, tot ik hem niet meer zag. Ondertussen had ik nog geen bont dikkopje gezien, ook geen enkele andere vlinder. Ik begon me af te vragen of het misschien niet toch al wat te warm was. Juffers en libellen zaten er trouwens genoeg. Ontzettend genieten om die boven de vennen te zien jagen. Ik heb natuurlijk wel geprobeerd foto’s van de libellen te maken, maar helaas. Ze zaten niet lang genoeg stil, of zij zaten wel stil, maar schrokken van mijn bewegingen in een poging de muggen van me af te slaan.

Het bont dikkopje!

Juist daar, waar ik getwijfeld had: links of rechts. Dáár zag ik in het gras kleine bruine vleugeltjes. Zou het, zou het, zou het? Langzaam en voorzichtig stapte ik dichterbij en hoe dichterbij ik kwam, hoe groter mijn hoop werd. Ik dacht aan de zoekende man. Als dit een bont dikkopje was, dan was hij te ver weg om hem te waarschuwen. Hoe jammer was dat! Nog dichterbij en nog dichterbij en jaaaaaaaaa! Het was een bont dikkopje!

Bont dikkopje in het gras

Het was het waard om al die muggen te laten meegenieten.
Ik heb me later nog verbaasd over de zwermen rond mijn enkels.
Ik had mijn sokken over mijn broek getrokken, maar dat hield ze niet allemaal tegen.
Jeetje nog an toe.
Maar het zien van het prachtige bont dikkopje deed het me toch vergeten.

Icarusblauwtje

In tegenstelling tot het bont dikkopje zie ik het icarusblauwtje heel regelmatig. En toch is het iedere keer weer een dansje waard als ik dat hele mooie blauw zie. Dat blijft bijzonder, iedere keer weer. Ik zag er meerdere, later ook vrouwtjes. Ze cirkelden om elkaar heen. De ene keer heel gezellig, de andere keer – zoals op de laatste foto – liet het vrouwtje duidelijk merken er even geen zin in te hebben.

Icarusblauwtje

Vlak voordat ik weer bij de auto was, zag ik nóg een rups van de plakker. Hoe grappig! Alsof iets wist dat ik het tegenlicht zo jammer vond aan het begin van mijn wandeling, kreeg ik nu een tweede kans. Helemaal super! Kijk eens wat een prachtig beestje het is! Geweldig fijn om de wandeling in de Peel mee af te sluiten.

Plakker